Muzyka w mojej glowie:
Poniedziałek 8h30, zaczyna się
nowy dzień, nowy tydzień, właśnie skończył się weekend.
Zjawiam się w biurze o 8h29,
Pan M. już wisi na telefonie i
załatwia sprawy wagi państwowej:
- po raz dziesiąty w tym
miesiącu zmienia operatora swojej sieci telefonicznej, lub Internetu w domu
- sprawdza w banku stan
swojego konta, bo dziwnym trafem liczby na koncie nie odpowiadają tym, które
sobie ręcznie zapisał w zeszycie A4 w dużą kratkę,
- rozważa ze swoja drugą żoną
układ mebli w salonie czy sypialni, sprawdza czy ilość posiadanych przez niego
koszul zmieści się do nowo zamówionej, na francuskim "ALLEGRO"
(leboncoin), używanej szafy dwudrzwiowej
Wypił już dwie nespresso, what
else, ale nadal nie wygląda jak Georges Clooney !!! wręcz przeciwnie! Z głowy
na ramiona i na oparcie krzesła pada śnieg, zapach spod marynarki nie zachęca
do bliskich rozmów, białe frotowe skarpetki wystają spod garniturowych
spodni....
- cześć co tam?! rzucam
radośnie, z wielkim uśmiechem na twarzy, pełna energii i entuzjazmu na nowy
rozpoczynający się dzień, ale M. patrzy na mnie jakbym się naćpała:
- - czeeee eeee eeść, spooookooo a cooo uuu ciebieeee...... i
nie czekając nawet na moja odpowiedź ..
(bo francuskie "ca
va" to nie jest prawdziwe pytanie, dwa słowa, które trzeba powiedzieć, ale
nigdy na nie nie odpowiadać! odpowiedz na "ca va?" jest tylko jedna:
"Ca va". spróbowalibyście tylko się poskarżyć, albo zacząć opowiadać
swoje życie! ich to nie obchodzi, to taki rytuał, taka codzienność, jak
mruganie powiekami!)
tak wiec M. rzuca mi ca va? po czym zaczyna
się żalić: znowu....ex mojej zony......moja ex.......moja córka......mój
syn.......ten kretyn.........odważył się.........została zwolniona........przegraliśmy........trzeba
było jechać do szpitala.........zawsze te same zwroty, mniej więcej te same
historie, jego życie to jakaś telenowela! słuchając jednym uchem jak narzeka
obmyślam jakby wyglądał serial tasiemiec z nim i jego zona w roli głównej!
byłby to niewątpliwie niewyczerpany temat nowych epizodów.
10h20
Zjawia się S. moja najlepszejsza,
najulubiensza koleżanka! jak zwykle spóźniona, odkąd tam pracuje ona nigdy nie
przyszła na czas, ani nie wyszła o czasie, zawsze spóźniona i gotowa do wyjścia
przed czasem....wiec znów sięgam po mój big smile, lecz moje
radosne "BONJOUR CA VA! nie pomaga, powiedziałoby się, że S.
przeżyła najgorszy weekend jej życia, że pozbawiono jej wszelkich sił
witalnych, wszelkiej energii i zdrowia. Zielono-żółto-fioletowa na twarzy z
podkrążonymi oczami, bez grama makijażu, bez śladu uśmiechu, odpowiada mi zimno
dzień dobry, odkłada torebkę pod biurko i pełna bólu przemierza korytarz w
stronę biura I. aby przez resztę poranka dzielić z nią swe niedole, wyżalić się
i debatować nad brakiem kompetencji i pomyłkami jakie bezustannie popełniają
wszyscy ludzie dookoła niej.
Jeśli chodzi o panią I.
to od samego poniedziałkowego ranka wpada do biura jak burza, jak huragan,
obnosi się ze swoim złym humorem, krzyczy, narzeka, przez co zaznacza wszystkim
obecnym, że lepiej do niej nie podchodzić, o nic nie pytać, nic nie chcieć ona
ma pracy co nie miara i nie ma na nic innego czasu. Na próżno staram się przełączyć
jej czekających po drugiej stronie słuchawki ludzi, za każdym telefonem słyszę:
"co on znowu chce!" 'oh nie tylko nie ona!" "oh nie, tylko
nie on, niech mi maila napisze" "zapisz wiadomość, teraz nie mogę z
nim rozmawiać" "znowu!" i tak po kilku nieudanych połączeniach
słyszę od I. "nie przekazuj mi żadnych połączeń tego rana, musze skończyć
kilka spraw".....
jak widać mój poranny
entuzjazm jest zupełnie nie na miejscu.....
11h05
potrzebuje otuchy, musze
przypomnieć sobie że świat jest piękny i wspaniały: wysyłam do C. sms
"kocham cię" i tym razem reakcja po drugiej stronie słuchawki jest prawidłowa
:)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz